Ayrılık Acısı...
Bildiğim sandığım her şeyi siliyorum bir bir… Bir gün nasılsa lazım olur dediklerimi, ya da aman mutlaka doğrusu budur diye bildiklerimi.. Ben gibi değişiyor her şey. Sıkı sıkı sarıldığım her şeyin de değiştiğini anlamam zor oldu tabi. Hazmedemediğimi sandığım, yediğim kazıkların bile şimdi geriye baktığımda üstüne gülüp geçtiğim. Ve belki de en acımasız zannettiğim, deli aşkına inandığım adamın aşktan korktuğuna hayretler içinde kaldığım. Şimdi söyleyince komik, belki ama aşk şiirlerinde devrimler yaratan adamlar, aşkı yaşamaktan korkarmış meğer. Anlamam uzun sürdü ama hiç şaşırmadım. Değil mi ki hala içimizdeki çocuklar yönetiyor yaşamlarımızı… Aşktan korkmakta onun görmezden geldiği ve yaşayamadıklarıymış meğer şiirlere döktüğü…
Şimdi anlıyorum neden öyle güzel şiirler yazılıyor. Nazım’dan Vera’ya, Cemal Süreyya’dan sevgiliye, hiç İstanbul’u yaşayamayanların neden İstanbul’a aşık olduklarına…
Şimdi artık şiir okumuyorum mesela. Hiç gerçekçi gelmiyor dizeler. Sen ki aşktan bahsederken, aşktan korkansın, çok sonra sana aşık değil, anlarsın… ve yazılan şiirlerin de sana ait olmadığını, bir hayale yazıldığını çok sonra anlarsın…
“Uzun sürermiş ayrılık acısı” der,şair, haklıymış … ve en uzun yol belki şiirini yazacak başka hayallerin içine dalmaktır.
Hoşça kal büyük aşkların şairi, belki başka zamanlar, başka devrimler yaratır, onlara aşık olursun, dizelerde yazanlardan sana kalanlara…
Şimdi sana sonsuz teşekkürler büyük aşların Eros’u. Bildiğim sandığım her şeyi, bilmediğimi öğrettiğin için ve de belki görmezden geldiğim, her şeyi gösterdiğin için.
HAYALLERİNDE HOŞ ÇA KAL…
Sevgiyle oy@
