Hey Be Koca Dünya

Altı üstü sevmeye çalıştık. Kendimizinden önce hep başkalarını. Şimdi bana kalan kendimden başka koca bir dünya. İçini hep başkalarıyla doldurduğum. Dolduramayınca içinin bomboş olduğunu sandığım koca dünya…

Ne çok şey öğretmişsin bana. Şimdi şimdi fark ettiğim. Ama zamanında çok defalar sana kahırlar yaktığım, ağladığım, koca koca günlerim, gecelerim birikti benim. Ağlamaktan çok defa güneşini göremediğim. Ya da gördüğüm de sanki beni mi aydınlatıyordun.

Hey be koca dünya .Her şeyden seni sorumlu tutmuşum ya meğer ben. Ben bile kendimi göremezken gör beni istemiştim. Duyur sesimi. Ama sesimi çıkarmaya korkarmışım.

Oya sen de hangimize dönüp bakacaktın ki. Akıl varken yürek varken görüp bilemediğimi sen mi öğretecektin.

Dön kendine bak, dediydin çok kereler. Ama sorumluluğu sana atmak işime gelirdi açıkçası. Yapamadığımda benden başka herkesleri suçlardım. En çok ta sana lanetler okuduğum zamanlar oldu. “Yere batsın…”tarzından.

Şimdi senden af diliyorum. Ve de kendimden. Gördüm ki şimdi benim içimdeki dünyaymış seni aydınlık yapan. Ve ben ışığı açmayı unutmuşum her defasında senin açmanı beklerken. Şimdi kendime dönmeyi öğrendim koca dünya. Seninle koca bir yüreğe sahip olduğumu fark ettiğimden beri…