Adam Olduğumun İspatı
Hep haklıyım telaşında koşturmaktan, kendimden uzaklaştığımı fark ettim bir süredir. Nedenini bilmediğim bir telaş. Her şeyi en doğrusundan, kusursuzca yapabilmenin ve her şeyin en mükemmel haliyle sunabilmenin telaşı. Telaş mı galiba hafif kalıyor. Mükemmel olmaya çalışmanın mücadelesi.
Herkes beğenmeli ve herkes alkışlamalı ve herkesin beğenisini kazanmalıyım. Çünkü ne kadar kusursuz olursam o kadar çok takdir edilirim. Aferin, mükemmelsin, harikasın, bravo….
Peki ya memnun olmayan biri çıkarsa, ya kendimi birine beğendiremezsem, ya gerçekten beş para etmez bu adam diyen çıkarsa. İşte o zaman dünyanın sonu mu gelecek benim için. Yerle bir olurum ve kendime olan bütün güvenim biter. Çünkü ben başkaları bana güvendiği kadar kendime güvenmeyi biliyorum. Alkış aldığımda adam olduğumu hissediyorum.
Peki nereye kadar? Ben sanırım başkasını memnun etmeye çalışıyorum, uzun süredir kendimi bildim bileli. Onlar memnun oldukça, onların alkışlarıyla besleniyorum kaç zamandır . Ve fark ediyorum ki bu benim için vazgeçilmez oluyor. Kendime olan inancımı başkalarının alkışları onaylıyor. Ve başkalarının beni değerli bulması kendimi “beş para etmez bu adam” duygusundan temizliyor. Ya da ben öyle sanıyor muşum bir süredir farkettiğim…
Sorduğum sorular da çıkmazlarım var. Başkalarından beklentilerim. Ben bana nasıl yetebilirim.
Düştüğümde yeniden ayağa kalkabilmeyi öğrenmek gibi ama başarabilirim. Kimseye kendimi anlatma telaşına düşmeden kendime yakınlaşabilirim. Ve kimseden beni sevmesini beklemeden kendimi sevebilirim. Küçük bir çocuğu kucaklar gibi şefkatla, sevgiyle kucaklayabilirim kendimi. Ayna da gözlerimin içine bakabilirim, daha önce hiç bakmadığım gibi.Başkalarına duyduğum hayranlıkla kendimi sevebilirim hayranlıkla. Çünkü onlara duyduğum hayranlıktan çok daha fazlasını hak ediyorum . Belki de doğanın kendisi gibi dağların ve vadilerin iniş çıkışları gibi olabilirim. Ve bazen coşkuyla akan bir nehir ya da durgun bir göl olabilirim. Her olduğum halimle barışabilir BEN olabilmenin keyfini çıkarabilirim. Ve zaten mucize olduğumu fark edebilir, kendimi olduğum gibi kabul edebilirim.
Kendimle yeniden buluşmanın coşkusuyla,
Sevgiyle…
