Kabuldeyim Sukunet'le
Uzun zamandır seyreder oldum kuşbakışı . Zamanı, zamansızlığını, varlığını, yokluğunu, koşullarını, koşulsuzluğunu…
Baktığım yüzlerde, tanıdık maskeler vardı hep. Serzenişlerinde, isyan yüklü haykırışlar. Umut, çoğu kez unutulmuş, halının altına süpürülmüş, zihinlerin tozlarında. Kendinden korkan insanların, kaygılarında kayboluşları, tanık olduğum. Değersizlik, inançlarının tek kabulü , gözyaşlarında.
Ve sevgisizlik, o kadar ağ örmüş ki, kendini göremeyecek kadar kaybolmuşlar, başka başka bedenlerin çehrelerinde.
Kendin OL maktan, söz ederken bütün metinler, “Ben kimim” diye başladık, aynalarda yüzlerimizi görmeye, gözlerimize bakabilmeye. Baktıkça daha da fark edebildiğimizi gördük, ellerimizi, nefesimizi, yüreğimizi.
Ve ben şimdi, kendimle konuşur oldum kendi aynamda. Kendi kendime konuşmanın ötesinde. Bir garip haldir anlayamadığım, uzun uzun telaşlarım sona erdi. Daha da kendimle hoşbeş olduğumdan beri. Olmasa da olur, hali üzerimde uzun zamandır hissettiğim. Sukunetle, kabulde olmayı, fark ediyorum bir süredir kendimle. Değişmese de çok şey hayatımda. Olurunda olanı sevebiliyorum.
Başkasını izler gibiyim kendimi izlerken bulduğum hallerde. Ve bunu yapmaktan büyük keyif alıyorum. Bir filmin oyuncusu gibi…
Senden, benden, gördüklerimde, hep bir tekrardaymış, gelgitlerim. Soruyorum şimdi kendime . geliyor muyum, gidiyor muyum ve ben bu med cezirlerin neresindeyim.
Kendimle barışmanın koşulsuzluğunu yaşıyorum şimdi. Halının altını temizledikçe, nereden gelip nereye gittiğimin pekte fark etmediğini görüyorum. Kendimle OL’ ma, halimi şimdi daha çok seviyorum….
sevgiyle …oy@
