İpler Kimin Elinde?

Kendi efendin olmadıkça özgür olamazsın diyor Epiktetos…

İnsanın kendi kendisinin efendisi olması çok zor olduğu için midir bir başkasının efendisi olmaya çalışma mücadelesi?

Bir başkasının yaşamını kontrol edebilmek, yanlışlarını ya da eksiklerini daha kolay gördüğü için midir kendi yaşamlarımızın sorumluluğunu almaktan kaçmamız. Kendi hatalarımızda yüzleşmekten korkmamız…

Korkularına meydan okumayı göze almadıkça bir korkudan nasıl kurtulacağını asla bilemezsin ve bir başkasının kölesi olmaya devam edersin efendin istediği sürece…

Bir çocuğa öğrettiğimiz şey de hep korku değil midir? Düşmesinden korkarız, ağlamasından korkarız, bir eylemi yaparken kendi endişelerimizden korkarız ve bir köle olması için elimizden geleni yaparız aslında. Çok sevdiğimiz için iplerini asla bırakmak istemeyiz

Ve çocuk büyür ve hep başkasını suçlar korkuları yüzünden. Bahaneleri hep kendinden kaçışların korkularıdır aslında. Yaşamında hep birileri yapmıştır çünkü seçimleri. Annesi, babası, kocası, karısı, arkadaşı….

Daha ne kadar devam edeceksin köle olmaya. Daha ne kadar bahaneler bulacaksın ve başkasını suçlamaya devam edeceksin. Anlamalısın ki bu bahaneler ömür boyu bitmeyecektir hep yerine koyacağın bir başka bahane olacaktır.

Haydi kalk ayağa ve al eline kendi ipini. Atla hayatın ortasına. Ağla, bağır, düş ama kendin kalk ayağa...

Başkasını suçlamadan, yeniden olmadı yeniden. Bir başkasının kaldırmasını beklemeden, ya da başkaları seni kaldırmadı diye öfkelenmeden. Dizlerin kanasa da yılmadan yeniden kalk ayağa..

Ancak kendi efendin olmayı öğrendiğin zaman hayatı kucaklamayı öğreneksin. İnanarak,cesaretle ve sevgiyle…

Haydi o halde bir kez daha kalk ayağa….

Sevgi ve ışıkla